W przypadku dzieci najczęściej dotyczy niemowląt i pojawia się w ciągu pierwszych tygodni życia (zazwyczaj między 2. a 10. tygodniem), w okolicy ciemiączka przedniego - jako tak zwana ciemieniucha (lub inaczej „czepiec kołyskowy). Jedną z przyczyn może być nadmierne gromadzenie łoju, którego wytwarzanie jest ściśle związanie z gospodarką hormonalną. Najczęściej występuje na owłosionej skórze głowy, ale może dotyczyć również środkowej części twarzy, klatki piersiowej oraz krocza. Jedną z możliwych, ale najczęściej rzadko występujących, postaci jest rozwój uogólnionego stanu zapalnego skóry, czyli erytrodemii. Czynniki genetyczne biorące udział w powstawaniu zmian skórnych nie zostały ustalone.

Charakterystyczne dla wyprysku łojotokowego zmiany mają postać tłustych, szarożółtych łusek i strupów, zwykle mocno przylegających do podłoża, nierzadko z towarzyszącym nasilonym rumieniem i wysiękiem. Wykwity te pojawiają się na owłosionej skórze głowy (ciemieniucha), ale mogą się stopniowo rozszerzać, zajmując czoło, okolicę małżowin usznych, policzki, szyję, a nawet tułów i kończyny. Po kilku tygodniach, rzadziej po kilku miesiącach, zmiany skórne zaczynają się samoistnie cofać i ustępują bez pozostawienia śladu.

W przypadku pojawienia się pierwszych zmian u dziecka na owłosionej skórze głowy wskazane jest delikatne, systematyczne wyczesywanie łuski za pomocą miękkich szczotek niemowlęcych po wcześniejszym zastosowaniu preparatów rozmiękczających łuskę, zawierających kwas salicylowy, mocznik, siarczek selenu i pirytionian cynku,
w postaci płynów, oliwki, szamponów. W razie rozwoju bardziej nasilonego stanu zapalnego z wykwitami sączącymi lub w łojotokowym zapaleniu skóry, zajmującym rozległe powierzchnie, w tym okolicę pieluszkową, wskazana jest konsultacja dermatologiczna.